Kliknij tutaj --> 🐆 jan pawel ii dziecinstwo

This Other Assemblage item by gemstonesever has 7 favorites from Etsy shoppers. Ships from United Kingdom. Listed on Dec 26, 2022 Watch Jan Pawel II - 1988-1991 cz. 2 - Miasto on Dailymotion. Percy Knows About the Deal | No Hard Feelings (Jennifer Lawrence, Andrew Barth Feldman) Listen to unlimited or download Jan Pawel II Do Polaków Boza Rodzicielka Lichen by Jan Pawel II in Hi-Res quality on Qobuz. Subscription from 12.50€/month. Książka Jan Paweł II. Nie lękajcie się. Papieże w historii autorstwa Dobbs, Fiorentino Fabrizio, dostępna w Sklepie EMPIK.COM w cenie . Przeczytaj recenzję Jan Paweł II. Nie lękajcie się. Papieże w historii. Zamów dostawę do dowolnego salonu i zapłać przy odbiorze! ŚW. JAN PAWEŁ II i STEFAN KARD. WYSZYŃSKI Jan Paweł II Karol Wojtyła Data Wadowice ur. 18 maj 1920r. Karol Wojtyła Młodość i dzieciństwo Urodził się w Wadowicach 18 maja 1920. Jego ojciec Karol był wojskowym urzędninkiem, a matka Eimlia pracowała dorywczo jako szwaczka, zmarła, gdy Site De Rencontre Nord De La France. Szczegóły 15 września 2020 Marszałek Województwa Małopolskiego Witold Kozłowski wraz z Instytutem Dialogu Międzykulturowego im. Jana Pawła II w Krakowie, zaprasza młodzież polonijną z Belgii do udziału w konkursie plastycznym z okazji 100. Rocznicy urodzin św. Jana Pawła II. Praca powinna przedstawiać etap życia Jana Pawła II, który jest zgodny z wiekiem uczestnika i może zostać wykonana dowolną techniką: malarstwo, grafika, rysunek, collage lub inne techniki na płaskim podłożu, o dowolnym formacie lub w technice elektronicznej. W ramach Konkursu wyodrębnione zostały trzy kategorie wiekowe uczestników: · I kategoria: 6-7 lat;· II kategoria: 8-10 lat; · III kategoria: 11-15 lat; Prace należy wysłać drogą elektroniczną w postaci plików pdf, o rozdzielczości nie mniejszej niż 300 dpi, na adres: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript. Termin nadsyłania prac upływa 16 października 2020 o godz. 18:00 Uwaga:Każdy uczestnik może nadesłać tylko jedną pracę. Regulamin, karta zgłoszeniowa oraz niezbędne Oświadczenia dostępne są na stronie (klik) Rozstrzygnięcie konkursu zaplanowano podczas spotkania „Klubu Małopolanina” w listopadzie 2020. Na zwycięzców czekają atrakcyjne nagrody ufundowane przez Marszałka Województwa Małopolskiego oraz Instytut Dialogu Międzykulturowego. Jan Paweł II Prezentacja multimedialna przeznaczona dla klas młodszych szkoły podstawowej. Ukazuje najważniejsze informacje dotyczące życia Jana Pawła II - dzieciństwo, młodość, kapłaństwo, sakra biskupia, wybór na papieża, zamach, wizyty w Polsce, spotkania z wielkimi tego świata, śmierć i wyniesienie na ołtarze. Na koniec modlitwa za wstawiennictwem świętego Jana Pawła. Dodany 22-05-2019 przez: jjamrozik. Pobrano 5 Tagi: W kategoriach: Jan Paweł II Klasy IV-VI Pomoce katechetyczne Multimedia Data utworzenia: 27 kwietnia 2014, 8:24. Jest mnóstwo materiałów zdjęciowych czy filmowych, które dokumentują pontyfikat Jana Pawła II czy jego działalność z okresu, zanim został papieżem. Mało znane są zdjęcia małego Karola Wojtyły, który przyszedł na świat w 1920 roku. Mamy te zdjęcia, obejrzyjcie je Jan Paweł II - nieznane zdjęcia z dzieciństwa. Foto: East News /12 East News Mały Karol Wojtyła /12 East News Karol Wojtyła z ojcem Karolem /12 PAP Malutki Karol z matką Emilią Wojtyłą /12 Michał Stawowiak / Karol Wojtyła we wczesnych latach szkolnych /12 East News Karol Wojtyła podczas wycieczki szkolnej w Wieliczce /12 East News Młody „Lolek” w wieku szkolnym /12 PAP Pierwsza komunia Karola Wojtyły 25 maj 1929 /12 East News Wycieczka szkolna do Wieliczki - Karol Wojtyła i jego klasa /12 East News Karol Wojtyła jako ministrant (pierwszy rząd, drugi od lewej) /12 East News 12- letni Karol Wojtyła w szkolnym mundurku z matką Emilią z Kaczorowskich /12 East News Malutki „Lolek” z ojcem Karolem w 1926 roku /12 East News Karol Wojtyła z kolegami ze szkoły w latach 30-tych Masz ciekawy temat? Napisz do nas list! Chcesz, żebyśmy opisali Twoją historię albo zajęli się jakimś problemem? Masz ciekawy temat? Napisz do nas! Listy od czytelników już wielokrotnie nas zainspirowały, a na ich podstawie powstały liczne teksty. Wiele listów publikujemy w całości. Wszystkie historie znajdziecie tutaj. Napisz list do redakcji: List do redakcji Podziel się tym artykułem: Emilia Wojtyłowa Emilia Wojtyłowa (z domu Kaczorowska) urodziła się 26 marca 1884 roku w Krakowie, gdzie została ochrzczona w kościele pod wezwaniem św. Mikołaja. Jej ojciec Feliks Kaczorowski (1849-1908) pracował w stajniach hrabiego Zamoyskiego na Mazowszu i Zamojszczyźnie, kontynuując rodzinną tradycję profesjonalnego opiekowania się końmi (także wyrabianiem i naprawianiem uprzęży, siodeł). Wraz z hrabią przeprowadził się do Krakowa, a po jego śmierci przeniósł się do Białej, gdzie poślubił Annę Scholz (1853-1897). Kilka lat po ślubie wspólnie zamieszkali w Krakowie. W królewskim mieście Feliks zajmował się rymarstwem: prowadził zakład, w którym wypożyczał i naprawiał powozy. Małżonkowie doczekali się dziewięciorga dzieci: siedmiu córek i dwóch synów. Piątym z kolei dzieckiem była Emilia. W 1890 roku rozpoczęła swoją edukację – przypuszczenia niepotwierdzone archiwalnymi dokumentami prowadzą do szkoły Córek Bożej Miłości. Nie wiemy, w jakich okolicznościach poznała swojego przyszłego męża, ale pewna jest data i miejsce ich ślubu: 10 lutego 1906, krakowski kościół św. Apostołów Piotra i Pawła przy ul. Grodzkiej, który w tamtym czasie pełnił rolę kościoła garnizonowego. Wojtyłowie mieli trojkę dzieci. 27 sierpnia 1906 w Krakowie urodził się Edmund; 7 lipca 1916 urodziła się Olga, która zmarła zaraz po urodzeniu; 18 maja 1920 urodził się Karol Józef, przyszły papież Jan Paweł II. Wojtyłowie początkowo zamieszkali w Krakowie, ale ich życie rodzinne zostało podporządkowane karierze wojskowej Karola Wojtyły seniora. Z relacji świadków wiemy, że Emilia była elegancką kobietą i troskliwą matką. Niestety, była także słabego zdrowia. Wadowicka sąsiadka Maria Janina Kaczorowa tak ją wspomina: „Pani Emilia była bardzo pogodna i godziła się zawsze z wolą Bożą, była ciężko chora. Na co? To była dla mnie tajemnicą, bo nie wypadało pytać, to wyglądało na serce i na jakiś reumatyzm, jej po prostu chwytało nogi, ale ja nigdy nie pytałam, ona była starsza ode mnie. Było to w latach 1927-1929. Rozmawiałyśmy o wszystkim, jak to sąsiadki: o Lolku, którego taka kochała… martwiła się, że jest taka bezsilna… ubierała się bardzo skromnie, przeważnie w pastelowe barwy, włosy miała długie, czesała je, jak dawniej, w taki czub. Już była lekko siwa. Wyglądało to bardzo oryginalnie. Głos miała cichy, łagodny i powolny (…). Ona była cicha. Była uosobieniem kobiecości. To jest takie moje zdanie. Czy w słowach była oszczędna? Nie, tego nie mogę powiedzieć. Była – co jeszcze raz podkreślam – bardzo kulturalna, taka typowa kobieta dawnych czasów. Ideał kobiety epoki. Była bardzo lubiana, nawet obcy ludzie zauważali w niej niezwykłą pogodę ducha, no i była niezwykle pobożna”. Emilia Wojtyłowa zmarła w Wadowicach 13 kwietnia 1929 roku, w wieku zaledwie 45 lat. Jako przyczynę śmierci w akcie zgonu podano niewydolność serca i nerek. Msza św. pogrzebowa została odprawiona 16 kwietnia w Wadowicach. 17 kwietnia Emilia została pochowana na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie. Pierwotnie spoczęła w grobowców swoich krewnych Kuczmierczyków, ale w 1934 roku jej prochy zostały przeniesione do rodzinnego grobu Kaczorowskich, gdzie spoczywają do dziś. W wyniku starań Archidiecezji Krakowskiej 7 maja 2020 roku rozpoczął się jej proces beatyfikacyjny. Od tego czasu przysługuje jej w Kościele katolickim tytuł Służebnicy Bożej. Relację z tego wydarzenia można zobaczyć tutaj. Karol Wojtyła Karol Wojtyła (senior) urodził się 18 lipca 1879 roku w Lipniku k. Białej. Został ochrzczony w kościele pw. Opatrzności Bożej w Białej. Już w drugim roku życia stracił matkę – Annę z domu Przeczek (1853-1881). Jego ojciec, pochodzący z Czańca Maciej Wojtyła (1852-1923), był z zawodu krawcem. Po śmierci swojej pierwszej żony jeszcze trzykrotnie wstąpił w związek małżeński. Z jego dzieci jedynie trójka dożyła wieku dorosłego: Karol, Józef Teodor i Stefania. Karol w latach 1885-1890 uczęszczał do szkoły w Białej, a następnie rozpoczął naukę w niemieckim gimnazjum w Bielsku. Po odbyciu obowiązkowej służby wojskowej i ukończeniu Szkoły Kadetów Piechoty we Lwowie postanowił pozostać w armii. Z zachowanych dokumentów wiemy, że nie był czynnym żołnierzem, ale wykonywał prace bardziej urzędnicze. Na początku służył w Krakowie, gdzie 10 lutego 1906 roku zawarł związek małżeński z Emilią Kaczorowską. W 1913 roku wraz z rodziną przeprowadził się do Wadowic, otrzymując pracę w Państwowej Komisji Uzupełnień. Wojtyłowie mieli trojkę dzieci. 27 sierpnia 1906 w Krakowie urodził się Edmund; 7 lipca 1916 urodziła się Olga, która zmarła zaraz po urodzeniu; 18 maja 1920 urodził się Karol Józef, przyszły papież Jan Paweł II. W 1918 roku Karol zakończył służbę w armii austro-węgierskiej i przeniósł się do wojska polskiego, pozostając w Wadowicach. W 1924 roku otrzymał tytuł porucznika i trzy lata później w takim stopniu zakończył swoją służbę wojskową. Z zachowanych dokumentów wojskowych wyłania się obraz uczciwego, rzetelnego i kompetentnego wojskowego, który cieszył się szacunkiem i sympatią kolegów. W orzeczeniu Komendanta Powiatowej Komendy Uzupełnień z 1920 roku możemy o nim przeczytać: „Charakter ustalony, silny, męski, usposobienie łagodne, temperament żywy (…). Skromny, poważny, taktowny, obcuje w kołach sfery urzędniczej, poza tym żyje tylko w gronie swej rodziny. Moralność jego nieposzlakowana. Umie zastosować się w każdej sytuacji służbowej, słowem bardzo dzielny, uczciwy i zdolny urzędnik wojskowy. Wobec przełożonych bardzo posłuszny i uległy, wobec podległych stanowczy i wymagający, strony zaś traktuje z cierpliwością, z wielką uprzejmością, charakteryzująca człowieka dobrze wychowanego”. Po przejściu na emeryturę zajmował się chorującą żoną oraz opieką nad synami. Po śmierci Emilii w 1929 roku nie ożenił się ponownie, ale sam zajmował się domem. Trzy lata później zmarł jego starszy syn Edmund – lekarz w bielskim szpitalu. Danuta Pukło, koleżanka małego Karola wspomina ich rodzinny dom po śmierci Emilii i Edmunda, mówiąc o relacji ojca do syna: „Zabierał go codziennie na wczesną Mszę świętą. Żeby się nie spóźnić pomagał mu nawet sznurować buty. Gdy Karol miał narysować konia, pan Wojtyła najpierw zrobił mu wykład na temat anatomicznej budowy tego zwierzęcia (…). Ojciec Karola nie rozpaczał, kiedy został sam, nie użalał się nad sobą. Z żelazną konsekwencją wykonywał swoje ojcowskie, rodzicielskie obowiązki. Wychował synów swoją postawą uczciwego, mądrego, szlachetnego człowieka, ucząc miłości i stawiania sobie wysokich wymagań”. Podobne wrażenia miał Eugeniusz Mróz, sąsiad i szkolny kolega małego Karola: „Pan Wojtyła był siwawy, krótko ostrzyżony, niskiego wzrostu. Chodził w cwikierach, czyli okularach bez oprawek. Zawód oficera przeniósł w życie rodzinne – wyczuwało się pewien rygor. Uważał, że trzeba dzień spędzić zbożnie i racjonalnie. Każda minuta była wyliczona i odpowiednio wykorzystana. Czas w ciągu dnia podzielił na modlitwę, posiłek, naukę, spacery. Ojciec i syn byli nierozłącznymi przyjaciółmi. Pan Karol po stracie 45-letniej żony Emilii właściwie zastępował synkowi matkę, był dla niego troskliwym opiekunem, wspaniałym wychowawcą, wiernym towarzyszem spacerów i wycieczek turystycznych. Doskonale się zgadzali i wzajemnie rozumieli. Jednak ojciec, przy pełnym poświęceniu i troskliwości, nie rozpieszczał syna, wymagał od niego porządku, wpajał poczucie obowiązkowości, systematycznej nauki. Sądzę, że ogromną rolę odegrał jego ojciec w ukształtowaniu prawego charakteru Lolka, jego wielkiej osobowości, mocnej postawy moralnej, w osiągnięciu wspaniałych wyników w nauce. Ten człowiek poświęcił synowi wszystkie swe siły, na pewno nie było łatwo samotnie wychować syna. Postawa tego skromnego, dzielnego ojca była wzorem szlachetności i obowiązkowości, wzorem również dla nas – kolegów jego syna”. W związku z tym, że Karol Wojtyła senior został sam z najmłodszym synem Karolem, kiedy ten w 1938 roku zdał maturę i chciał podjąć studia w Krakowie, przeprowadził się tam wraz nim. Zamieszkali w domu należącym do krewnych Kaczorowskich, znajdującym się przy ul. Tynieckiej. W tym domu Karol Wojtyła zmarł 18 lutego 1941 roku, w wieku 63 lat. Został pochowany na Cmentarzu Rakowickim, w grobowcu rodziny Kaczorowskich. Jan Paweł II w rozmowie z André Frossardem tak wspominał swojego ojca: „Moje lata chłopięce i młodzieńcze łączą się przede wszystkim z postacią ojca, którego życie duchowe po stracie żony i starszego syna niezwykle się pogłębiało. Patrzyłem z bliska na jego życie, widziałem, jak umiał od siebie wymagać, jak klękał do modlitwy. To było najważniejsze w tych latach, które tak wiele znaczą w okresie dojrzewania młodego człowieka. Ojciec, który umiał sam od siebie wymagać, w pewnym sensie nie musiał już wymagać od syna. Patrząc na niego, nauczyłem się, że trzeba samemu sobie stawiać wymagania i przykładać się do spełniania własnych obowiązków. Ten mój ojciec, którego uważam za niezwykłego człowieka, zmarł – prawie że nagle – podczas drugiej wojny światowej i okupacji, zanim ukończyłem dwudziesty pierwszy rok życia”. W wyniku starań Archidiecezji Krakowskiej 7 maja 2020 roku rozpoczął się proces beatyfikacyjny Karola Wojtyły seniora. Od tego czasu przysługuje mu w Kościele katolickim tytuł Sługi Bożego. Edmund Wojtyła Edmund Antoni Wojtyła urodził się w Krakowie 27 sierpnia 1906 roku jako pierworodny syn Karola i Emilii Wojtyłów. Przez pierwsze lata mieszkał w tym mieście i tam ukończył pierwszą klasę szkoły powszechnej. Sporą część swojego życia spędził w Wadowicach, gdzie rodzina Wojtyłów mieszkała z przerwami od 1913 roku. W 1920 roku urodził się mu brat – Karol Józef, z którym pomimo różnicy wieku łączyła go serdeczna przyjaźń. W 1924 roku Edmund zakończył edukację w Wadowickim gimnazjum i rozpoczął studia medyczne na Uniwersytecie Jagiellońskim. Studia ukończył sześć lat później, a na uroczystą promocję doktorską, która odbyła się w Collegium Maius, przyjechał do Krakowa jego ojciec wraz z dziesięcioletnim wówczas bratem Karolem. Janina Urbanówna, koleżanka z lat szkolnych, tak wspomina Edmunda: „kolega mój Edmund Wojtyła był człowiekiem o wybitnie prawym charakterze. Wspaniały kolega. Bardzo zdolny wszechstronnie. Nazywaliśmy go czule „Ekuś”. Był szanowany i bardzo lubiany przez kolegów. Uczynny. Można było liczyć na jego pomoc w każdej sytuacji. (…) Edmund kochał bardzo swego brata Karola, co jest zrozumiałe. Gdy jednak zmarła matka, poczuwał się do wzięcia jej roli na siebie. Na każdej wycieczce dużo opowiadał o Lolku. Chwalił jego zdolności. Cieszył się jego sukcesami w nauce początkowej. Miał tylko pretensje do ojca, że wymaga od Lolka świadectw z samymi piątkami. (…) W ostatnie jego wakacje tj. w r. 1932 wędrowaliśmy po Tatrach. Celem wycieczki był Gerlach. Ponieważ spadł w nocy śnieg i skały były oblodzone, Edmund zawahał się i odradził dalszą wędrówkę mówiąc: „Nie mogę ryzykować życiem. Mam brata, którym muszę się opiekować. Jestem mu potrzebny”.” Po studiach Edmund pracował najpierw w Krakowie i w Wadowicach, aż otrzymał stanowisko sekundariusza w szpitalu w Bielsku. Pracował tam nieco ponad półtora roku. Pod koniec 1932 roku zaraził się od swojej pacjentki płonicą. Zmarł 4 grudnia 1932 i został pochowany w Bielsku. W 1934 roku jego prochy zostały przeniesione do rodzinnego grobowca na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie. W „Ilustrowanym Kurierze Codziennym” z grudnia 1932 roku można było przeczytać o jego śmierci: „Nie przebrzmiały jeszcze echa tragicznej śmierci dra Sochy, sekundariusza szpitala krajowego w Cieszynie, który umarł nabawiwszy się zakażenia krwi przy operacji. I oto znowu zmarł młody lekarz, jako ofiara swego zawodu dr Edmund Wojtyła, sekundariusz szpitala miejskiego w Bielsku po 4-dniowej chorobie na ciężką płonicę. Przed 10 dniami spędził noc przy ciężko chorej na płonicę, którą chciał wyrwać ze szponów śmierci – lecz bezskutecznie; stąd wyniósł zabójczy zarazek i równocześnie fatalny dla siebie wyrok śmierci. dr Wojtyła urodził się w Krakowie; był znakomitym lekarzem i wartościowym człowiekiem i pozostawił po sobie szczery żal tych, którzy znali niepospolite zalety jego umysłu i serca.” Wiele lat później jego niespodziewaną śmierć tak wspominał Jan Paweł II: „Mój brat Edmund zmarł u progu samodzielności zawodowej, zaraziwszy się jako młody lekarz ostrym przypadkiem szkarlatyny, co wówczas (1932 rok), przy nieznajomości antybiotyków, było zakażeniem śmiertelnym. Są to wydarzenia, które głęboko wyryły się w mojej pamięci – śmierć brata chyba nawet głębiej niż matki, zarówno ze względu na szczególne okoliczności, rzec można tragiczne, jak też i z uwagi na moją wówczas już większa dojrzałość. Liczyłem w chwili jego śmierci dwanaście lat”. W liście do biskupa Tadeusza Rakoczego w 2003 roku napisanego z okazji nadania szpitalowi w Bielsku – Białej imienia Edmunda Wojtyły Jan Paweł II napisał tak: „Nie było dane Edmundowi długo pracować w tym szpitalu. Wiem jednak, że głęboko był z nim związany, a swoją pracę wśród chorych traktował bardzo poważnie. Miałem takie odczucie, gdy odwiedzałem go w tym szpitalu i gdy o tym rozmawialiśmy. W duchu lekarskiej powinności towarzyszył cierpiącym także wtedy, gdy ówczesny stan medycyny nie dawał już możliwości skutecznej pomocy. A potem on sam doświadczył śmiertelnej choroby. Jego przedwczesne odejście zapisało się głęboko w moim sercu, ale nie tylko w moim, skoro pamięć o jego samarytańskiej postawie zachowała się aż dotąd. Po siedemdziesięciu latach od jego śmierci wciąż wspominam go z braterską miłością i polecam jego duszę miłosiernemu Bogu”. W okresie wielkiego skoku technologicznego, gdy cały świat ulegał procesom technicyzacji i globalizacji, ideologie zwyciężyły prawdę, a szerzący się materializm zanegował wszelkie wartości duchowe, żył Jan Paweł II, który miał odwagę ogłosić prymat ducha nad materią, godności nad majątkiem, prawdy nad fałszem i sam żył według tych wskazań, stając się prawdziwym humanistą przełomu II i III Józef Wojtyła urodził się 18 maja 1920 roku w Wadowicach. Jego rodzicami byli Karol - pod- porucznik armii austriackiej, oraz Emilia z Kaczorowskich. Spokojny byt Karola i jego jedynego brata Edmunda został zachwiany w 1929 roku, gdy wskutek zapalenia mięśnia sercowego zmarła ich matka. Odtąd Karol pozostawał jedynie pod opieką ojca. Po ukończeniu szkoły elementarnej w Wadowicach w 1930 roku podjął naukę w miejscowym gimnazjum. W 1932 roku boleśnie odczuł śmierć brata, który będąc lekarzem, zmarł na płonicę zarażając się podczas opieki nad chorymi. W młodości Karol zainteresował się turystyką oraz sportem (należał do Towarzystwa Gimnastycznego "Sokół"), uczestniczył w życiu teatralnym Wadowic, był członkiem Sodalicji Mariańskiej oraz Katolickiego Stowarzyszenia Młodzieży Męskiej. Jako ministrant niemal codziennie służył do mszy w miejscowym kościele parafialnym. Jesienią 1938 roku przeniósł się razem z ojcem do Krakowa, gdzie rozpoczął studia polonistyczne na Uniwersytecie Jagiellońskim. Wybuch wojny i zamknięcie uniwersytetu uczyniły z młodego studenta polonistyki robotnika kamieniołomów w Zakrzówku koło Krakowa. W 1941 roku dzięki staraniom przyjaciół Karol Wojtyła został przeniesiony do lżejszej pracy w zakładach chemicznych w Borku Fałęckim, gdzie Niemcy prowadzili produkcję sody oczyszczonej. W 1942 roku, będąc nadal pracownikiem tych zakładów, rozpoczął studia w tajnym seminarium duchownym, zorganizowanym w rezydencji abpa Sapiehy. Nawet jego najbliżsi koledzy nie zdołali się zorientować, że Karol Wojtyła obrał wówczas drogę powołania kapłańskiego. Realizując obowiązki zawodowe i działalność w konspiracyjnym teatrze, był studentem tajnego Wydziału Teologicznego UJ. Po wojnie kontynuował te studia i już wkrótce uzyskał tytuł magistra teologii. Przedmiotem jego pracy magisterskiej była duchowość św. Jana od Krzyża. Już wówczas dostrzeżono jego zainteresowania naukowe, dzięki czemu został zatrudniony jak asystent na Wydziale Teologicznym UJ.* SPECJALNY SERWIS PAPIESKI - TYLKO W DZIENNIKU ZACHODNIM* CZYTAJ NAJNOWSZE WIADOMOŚCI Z PRZYGOTOWAŃ DO UROCZYSTOŚCI BEATYFIKACJI JANA PAWŁA II* ZOBACZ ARCHIWALNE FILMY Z PAPIEŻEM JANEM PAWŁEM II1 XI 1946 roku przyjął święcenia kapłańskie, a mszę prymicyjną odprawił w krypcie św. Leonarda w katedrze na Wawelu. Termin świeceń został przyśpieszony o pół roku, gdyż arcybiskup Sapieha skierował przyszłego błogosławionego na studia na uniwersytecie Angelicum w Rzymie, gdzie musiał się stawić w ostatnich dniach listopada 1946 roku. Studia zagraniczne dały mu możliwość poznania całej Italii, a także innych krajów europejskich. Jako baczny obserwator życia społecznego zdobył wiele doświadczeń, które pomogły mu zrozumieć potrzeby współczesnego świata. Studia na Angelicum uwieńczył uzyskaniem w 1948 roku doktoratu z teologii na podstawie rozprawy "Zagadnienie wiary w dziełach św. Jana od Krzyża". Tytuł ten został następnie nostryfikowany na Wydziale Teologicznym powrocie do kraju został wikariuszem w Niegowici koło Gdowa, a następnie w parafii św. Floriana w Krakowie. Pełniąc posługę duszpasterską kontynuował badania naukowe z zakresu etyki chrześcijańskiej. W 1953 r. przygotował rozprawę habilitacyjną pt. "Ocena możliwości zbudowania etyki chrześcijańskiej przy założeniach systemu Maksa Schellera". Przewód habilitacyjny Karola Wojtyły należał do ostatnich zrealizowanych na Wydziale Teologicznym UJ, przed jego zamknięciem przez władze komunistyczne. Po uzyskaniu tytułu doktora habilitowanego podjął wykłady w seminarium duchownym w Krakowie oraz rozpoczął współpracę z Wydziałem Filozofii Chrześcijańskiej KUL, gdzie początkowo miał zajęcia zlecone, a w 1957 roku został kierownikiem katedry etyki. Na tym stanowisku pozostawał aż do swojego wyboru na papieża (z tytułem docenta, gdyż nigdy nie wystawiono wniosku do władz państwowych o przyznanie mu tytułu profesora). Pracę naukową na KUL-u godził z obowiązkami duszpasterskimi i administracyjnymi w archidiecezji krakowskiej. W Krakowie już na początku lat pięćdziesiątych był znanym kaznodzieją i spowiednikiem. Prowadził także aktywną działalność odczytową, uczestniczył w licznych sympozjach naukowych, zarówno poświęconych problematyce filozoficznej, jak i teologicznej oraz społecznej. Dzięki temu stawał się osobą coraz bardziej znaną w świecie nauki polskiej i w życiu Kościoła. Szczególną popularnością cieszył się w środowisku młodzieży akademickiej - i to zarówno Lublina, jak i Krakowa. Nazywany przez młodych "wujkiem" (w celu ukrycia faktu udziału księdza w obozach młodzieżowych) uczestniczył w licznych wyprawach turystycznych, zwłaszcza kajakowych. Właśnie podczas wakacji spędzanych z młodzieżą na Mazurach otrzymał wiadomość o mianowaniu go biskupem.* SPECJALNY SERWIS PAPIESKI - TYLKO W DZIENNIKU ZACHODNIM* CZYTAJ NAJNOWSZE WIADOMOŚCI Z PRZYGOTOWAŃ DO UROCZYSTOŚCI BEATYFIKACJI JANA PAWŁA II* ZOBACZ ARCHIWALNE FILMY Z PAPIEŻEM JANEM PAWŁEM II8 lipca 1958 roku - decyzją papieża Piusa XII - został mianowany biskupem tytularnym Ombi i wyznaczony na biskupa pomocniczego w archidiecezji krakowskiej. Był wówczas najmłodszym członkiem episkopatu polskiego - miał 38 lat! Konsekracja biskupia odbyła się 28 września 1958 roku w katedrze krakowskiej. Do obowiązków Wojtyły jako biskupa pomocniczego należał całokształt spraw administracyjnych archidiecezji, gdyż jednocześnie objął funkcję wikariusza generalnego diecezji. Od pierwszej sesji II Soboru Watykańskiego, rozpoczętego 11 października 1962 r., uczestniczył we wszystkich sesjach soborowych, wielokrotnie zabierając głos na posiedzeniach plenarnych. Jeszcze podczas trwania obrad soborowych 13 stycznia 1964 roku papież Paweł VI wyznaczył Wojtyłę na następcę zmarłego metropolity krakowskiego abpa Eugeniusza Baziaka. Ingres do Katedry Wawelskiej odbył 8 marca 1964. Karol Wojtyła jako arcybiskup krakowski był prekursorem nowoczesnego duszpasterstwa, koncentrującego się na rodzinie chrześcijańskiej. Przepełniony duchem Soboru Watykańskiego II podjął także wiele inicjatyw służących intensyfikacji apostolatu świeckich. Zadbał także o rozwój wyższego szkolnictwa katolickiego, którego zadaniem miały być, poza funkcją kształcenia duchowieństwa, także kształcenie inteligencji świeckiej. W tym celu, pokonując liczne trudności administracyjne wynikające z niechęci władz państwowych wobec takich inicjatyw, doprowadził do utworzenia w 1964 roku w Krakowie Papieskiego Wydziału Teologicznego, który kontynuował tradycje zlikwidowanego przez władze komunistyczne Wydziału Teologicznego episkopacie Polski należał do rzeczników otwartości Kościoła polskiego wobec innych episkopatów europejskich i przełamywania izolacji Kościoła polskiego w Europie, do czego konsekwentnie starały się doprowadzić władze państwowe. Był jednym z inicjatorów słynnego orędzia episkopatu polskiego do biskupów niemieckich, wystosowanego z okazji jubileuszu Tysiąclecia Chrztu Polski 1966, w którym biskupi polscy zwrócili się do episkopatu Niemieckiej Republiki Federalnej z propozycją nawiązania obustronnego dialogu kościelnego. List ten zapoczątkował serię ataków prasowych na osobę arcybiskupa krakowskiego, w którym władze komunistyczne z obawą zaczęły dostrzegać kandydata na duchowego przywódcę narodu i w tej roli następcę prymasa Stefana Wyszyńskiego. Cała jednak nagonka wzmocniła tylko pozycję Wojtyły w Kościele polskim, czemu też sprzyjało przyznanie mu 29 maja 1967 r. przez papieża Pawła VI godności temu kardynał Karol Wojtyła zaczął dość często bywać w Rzymie, stając się postacią coraz bardziej znaną i poważaną w Kurii Rzymskiej i kolegium kardynałów. Ceniono go już wówczas za umiejętność precyzyjnego formułowania nauki katolickiej, jasność wykładu, piękną formę i głębię głoszonych homilii. Taki właśnie charakter miały rekolekcje wielkopostne wygłoszone przez niego w Watykanie w 1976 roku pod hasłem: "Znak, któremu sprzeciwiać się będą".* SPECJALNY SERWIS PAPIESKI - TYLKO W DZIENNIKU ZACHODNIM* CZYTAJ NAJNOWSZE WIADOMOŚCI Z PRZYGOTOWAŃ DO UROCZYSTOŚCI BEATYFIKACJI JANA PAWŁA II* ZOBACZ ARCHIWALNE FILMY Z PAPIEŻEM JANEM PAWŁEM IIWedług wielu znawców spraw watykańskich, właśnie te rekolekcje miały największy wpływ na pozyskanie wielu kardynałów dla jego kandydatury na papieża. Wkrótce - po krótkim pontyfikacie Jana Pawła I - 16 października 1978 roku został wybrany na papieża. Zapowiedzią kontynuowania reform Kościoła, rozpoczętych przez jego poprzedników (Jana XXIII, Pawła VI i Jana Pawła I), były imiona, które przyjął: Jan Paweł II. Rządy na Stolicy Apostolskiej objął jako pierwszy papież spoza Włoch od pontyfikatu Hadriana VI (1522-1523) i pierwszy w dziejach Słowianin. Podczas swoich rządów na Stolicy Piotrowej Jan Paweł II wypracował nowy obraz Stolicy Apostolskiej, która stała się odtąd instytucją rzeczywiście zaangażowaną w problemy całego świata i nie ograniczającą się jedynie do zagadnień wewnątrzkościelnych. Papież Polak niezmiennie i zawsze wyrażał gotowość niesienia pomocy wszystkim ludziom - bez względu na ich przynależność religijną, narodową czy wyznawany światopogląd. Jego postawa otwartego głoszenia prawdy i piętnowania wszelkich przejawów zła, prezentowana podczas całego pontyfikatu, zjednała mu wielu zwolenników na całym świecie. Jednocześnie papież - jako niezłomny głosiciel prawdy i obrońca wartości humanitarnych - stawał się realnym zagrożeniem dla istniejących w świecie systemów totalitarnych. Dlatego właśnie jego bezpieczeństwo, niemal od samego początku pontyfikatu, było poważnie rosnących niebezpieczeństw papież niezłomny w głoszeniu prawdy i konsekwentny w realizowaniu idei bliskiego kontaktu z wiernymi, nie pozwolił zamknąć się w murach Watykanu. Kula zamachowcy dosięgła go podczas audiencji na placu św. Piotra 13 maja 1981 r. Ciężko ranny w wyniku postrzału nigdy nie odzyskał już pełnej sprawności. Nie zrezygnował jednak z podjętej misji odważnego głoszenia Ewangelii na całym świecie. Zamach ten wpłynął znacząco na sposób organizowania spotkań publicznych z udziałem papieża, które odtąd zostały objęte szczególnymi środkami ostrożności. * SPECJALNY SERWIS PAPIESKI - TYLKO W DZIENNIKU ZACHODNIM* CZYTAJ NAJNOWSZE WIADOMOŚCI Z PRZYGOTOWAŃ DO UROCZYSTOŚCI BEATYFIKACJI JANA PAWŁA II* ZOBACZ ARCHIWALNE FILMY Z PAPIEŻEM JANEM PAWŁEM IIMimo pogarszającego się z upływem lat stanu zdrowia nie ograniczył swojej aktywności - był zawsze tam, gdzie na niego czekano, by nieść słowa otuchy i pocieszenia. Realizując ideę apostolatu światowego, Jan Paweł II pielgrzymował do wspólnot religijnych (nie tylko katolickich), rozsianych po całym świecie, a podróże apostolskie stały się istotnym rysem jego pontyfikatu i przyniosły mu miano Papieża Pielgrzyma. Do Polski pielgrzymował w latach: 1979, 1983, 1987, 1991, 1995, 1997, 1999, 2002. Podczas długiego pontyfikatu Jana Pawła II szczególnym wydarzeniem medialnym stały się obchody Wielkiego Jubileuszu - 2000 lat chrześcijaństwa. Dzięki otwartości papieża na nowe formy przekazu powstał swoisty nowy apostolat, dostosowany do potrzeb człowieka XXI wieku, korzystającego z nowych form i technik komunikacji, ale jak wielokrotnie wskazywał to Jan Paweł II, człowiek w swoich tęsknotach niezmiennie potrzebuje tych samych wartości - wiary, nadziei i miłości. Domagał się, by postęp techniczny wykorzystywać do jeszcze lepszego i jeszcze pełniejszego szerzenia tych właśnie wartości na całym przededniu beatyfikacji Jana Pawła II często zastanawiamy się: komu i jakim wartościom będzie w sposób szczególny patronował nowy błogosławiony w panteonie Świętych Pańskich? Swoją postawą, działaniem, sposobem myślenia bez wątpienia zasłużył na tytuł błogosławionego humanisty i patrona wszystkich osób kochających ludzi.* SPECJALNY SERWIS PAPIESKI - TYLKO W DZIENNIKU ZACHODNIM* CZYTAJ NAJNOWSZE WIADOMOŚCI Z PRZYGOTOWAŃ DO UROCZYSTOŚCI BEATYFIKACJI JANA PAWŁA II* ZOBACZ ARCHIWALNE FILMY Z PAPIEŻEM JANEM PAWŁEM II

jan pawel ii dziecinstwo